خیر سرم اومدم این کشور که زندگی خوب رو تجربه کنم. ولی واقعا اینجوری نیست. زندگیم تو ایران بهتر بود. اینجا اروپا هست ولی اون اروپایی که تو فیلما دیده بودم نیست. واسه یه وعده غذا باید ۴۰ دقیقه تو صف سلف بمونم. مثل تهران باید تو اتوبوس مثل گوسفندا چپونده بشیم. اصلا اون جایی نیست که تصور میکردم. هعی روزگار. من از کجا میدونستم مملکت غریب این شکلیه! همش از خوبیاش میگفتن. کسی نمیگفت که مردمش اگه چراغ سبز نباشه هم از خیابون رد میشن. کسی بهم نگفته بود اینجا هم بیشعور داره. البته شایدم گفته بودن. آره فکر میکنم تک و توک چند نفری گفتن ولی من باور نمیکردم.
حالا من اینجام و همه خیال میکنن دارم میترم ولی واقعا اینطور نیست. استاده اصلا وقت نداره! تازه امروز دانشجوی دکتراش گفته حالا هفته بعد با فلان استاد از فلان جای دنیا صحبت میکنیم ببینیم چی تو مغزشه. اصن شاید اون مسئول کمک به تو شد! آخه مسخره ها! مگه من اومدم اینجا که با یکی دیگه تو یه جای دیگه کار کنم؟! من اومدم با شماها کار کنم! حقم این نیست که منو پاس بدین اینور و اونور!
حالا نمیدونم چیکار کنم. اگه غر بزنم استاد باهام بد میشه. باید حداقل یه هفته دیگه صبر کنم. بعدش اگه اون استاده هم حرف بدرد بخوری نزد یا دوباره پاسم داد به یکی دیگه، به استاد اصلی میگم. محترمانه هم میگم.
مطمئن نیستم. شاید این احساساتی که دارم واسه اینه که روز بدی داشتم. توی سلف هم موقع ناهار و هم موقع شام با چنتا خنگ برخورد کردم. تو ناهار که یه آدم احمق گفت توی صف وایسا در حالی که ۲ تا صف داشتیم و من توی اون یکی بودم! تو شام هم به کارمنده ۳ بار گفتم ۲ تا مایونز بده. آخرش یارو میگه انگلیسی صحبت کن! یکی نیست بگه خوبه شماها انگلیسیتون داغونه وگرنه کل دنیا حریفتون نمیشد با این رویی که دارین.
یکمی خالی شدم اینارو نوشتم. ببین وضعیت اونطوری که میخواستم نیست ولی نباید خودمو ببازم. تو هر نقطه ای از زندگیم باید بهترین کاری که میتونم رو بکنم. بهترین هم نشد دومین بهترین. نشد سومین بهترین. همینطوری مرحله به مرحله میرم جلو ولی نباید افسرده بشم. نباید الکی حرف دیگران رو به خودم بگیرم. باید پوستم رو کلفت تر از این حرفا بکنم. سخته برای من ولی ممکنه! و من میتونم!
تو ,هم ,ولی ,اون ,کنم ,رو ,ولی واقعا ,و من ,ولی نباید ,من اومدم ,بود اینجا
درباره این سایت